Het rijdende keukenblok

Terwijl je collega’s aan het bier zijn op de vrimibo, stop je al je spullen in de kastjes. Je draait de sleutel om in het contact en je vliegt met 140 km in het uur achter je zware diesel aan naar de Alpen. Je drukt je rug in de comfortabele pilootstoelen, brengt je armsteunen naar beneden en draait het dakraam open. Het weekend is begonnen. Tevreden kijk je naar je vriendin naast je, dit wordt een top weekend.

Wanneer de zon plaatsmaakt voor de maan doe je het dak open en schuift je het bed uit. Uitgeput plof je op het matras. Met je laatste kracht zet je je wekker op 4.30.

Je wordt wakker in een alpenweide op 2000m hoogte. De bergschoenen kunnen aan en het touw in je nek. Snel een broodje in je wang en lopen, klimmen, afzien en genieten tot je alleen nog maar kunt dalen. Het uitzicht is magnifiek alleen de bollende witte bloemkolen beloven een fiks onweer. Tijd om van de overwinning te genieten is er niet. We moeten dalen, dalen, dalen,……Het glimmende zilveren puntje is de veilige haven. Ondanks dat het puntje steeds meer op je busje begint te lijken, zijn de wolken sneller. De bollende bloemkolen zijn hun witheid verloren en zijn nu zwart. Met een verscheurende donderslag breken ze open en gieten hun ijs en water over ons heen. Sneller, sneller, dalen dalen,…. Eindelijk heeft de bus zijn eigen formaat. Je ramt op de sleutel, slingert de schuifdeur open en in 1 bewegen jaag je het dak naar de hemel. De broek die een rivier op de vloer van de bus maakt, verdwijnt in een plastic zak. De stoelen worden omgedraaid en een blik soep gaat op het fornuis. De overwinning ligt verborgen achter een diep grijs wolkendek, maar het ijskoude bier uit je koelkast doen de verhalen erover uitvergroten. Niets gaat boven een Volkswagen camper. Hulde aan mijn Oude Dame. 

De Oude Dame